Dr. Gail Dines’ ‘Opgroeien in een pornocultuur’

Tieners worden gebombardeerd met afbeeldingen en artikelen die ervoor zorgen dat ze zichzelf hypersexualiseren, waardoor ze klaar zijn voor een pornografische shoot, zelfs als ze er nooit een voet op hebben gezet, volgens Dr. Gail Dines.

“Deze cultuur socialiseert onze jonge meisjes om klaar te zijn voor pornografie, of ze nu ooit op een pornosite terechtkomen of niet”, zegt Dines, hoogleraar sociologie en vrouwenstudies aan Wheelock College in Boston.

Dines ging dieper in op haar recente TED Talk.

De gebruikelijke standaard voor een vrouw is een blanke, blonde vrouw, die behalve haar borsten geen “schommels” heeft. Vrouwen van kleur komen af en toe binnen, op voorwaarde dat ze een ongelooflijke lichaamsesthetiek hebben.

Naarmate meisjes opgroeien in deze cultuur, krijgen ze twee primaire keuzes: ‘f**kability versus onzichtbaarheid’. Het is onrealistisch om iets anders te verwachten dan het eerste wanneer tieners hunkeren naar aandacht en gewild worden – nog meer als haar vrienden die keuze zelf al hebben gemaakt.

“Het is onmogelijk om haar te vragen voor onzichtbaarheid te gaan”, zei Dines.

Het dwingt een jong meisje in wezen om zichzelf te seksualiseren op een manier die ze niet zelf plant of bedenkt.

Dines sprak met een gevangene die vastzat voor het verkrachten van zijn 12-jarige stiefdochter. Ze legde uit hoe hij de cultuur gebruikte om zijn doelwit te verzorgen, waarbij ze benadrukte dat eigenschappen als hotness en sexyness haar belangrijkste eigenschappen zijn. Tegen de tijd dat hij daadwerkelijk voor zijn stiefdochter ging, had ze een band met hem opgebouwd over die eigenschappen.

“Playboy”, “Penthouse” en Hustler” zijn volgens Dines de “goede oude tijd” van pornografie. Het internet heeft de industrie veranderd. Het maakte porno betaalbaar, toegankelijk en anoniem.

Dines plaatste “porno” in Google, waarbij de eerste ervaring van een 12-jarige jongen met de industrie werd gesimuleerd, en een van de eerste resultaten was een site met een psychopathische daad tegen de vrouw in de video.

De jongen, die zo’n grafische scène waarschijnlijk niet verwacht, leest de videobeschrijving, die hem vertelt hoe “echte mannen” zich gedragen, hoe “echte mannen” hun seksuele partners behandelen. Omdat hij alleen is wanneer hij deze video vindt, heeft hij niemand die hem vertelt dat echte seks niet zo is, dat de walging die hij zou kunnen voelen gerechtvaardigd is. Hij accepteert het alleen.

“In de maag van die jongen zit een giftige stoofpot, want hij is opgewonden, maar hij schaamt zich ook, en hij is ook bang, en hij is ook boos”, zei ze. “En hij schaamt zich enorm dat hij opgewonden is. En niemand heeft tegen hem gezegd Dit is niet wie je bent”, omdat de pornografen tegen hem zeggen: Dit is wie je bent. Dit is wat je wilt.'”

De pron-industrie vertelt een jonge jongen dit, maar Dines zei dat ze weet dat het niet waar is. Ze weet dat het niet waar is omdat ze een feministe is. Ze zei dat feministen de beste vrienden van mannen zijn. Ze waarderen mannen meer dan de porno-industrie. Dat weet ze als moeder ook.

‘Als mijn zoon beter is dan dit, dan geloof ik dat jouw zoon dat ook is,’ zei ze.

Ze beschreef toen het volgende resultaat, weer een vreselijk gewelddadige daad. Ze maakt dan duidelijk dat ze niet het ergste van het ergste vindt. Deze resultaten zijn wat iedereen in 15 seconden ziet. De standaard pornoscène bevat een vrouw en drie mannen, en die mannen misbruiken haar zowel fysiek als verbaal.

“Dit is tegenwoordig de seksuele voorlichting over de hele wereld”, zei ze, verwijzend naar het feit dat tieners nu via internet leren wat normaal is.

Dines verwees naar 40 jaar onderzoek en zei dat hoe jonger een jongen is wanneer hij wordt blootgesteld aan porno, hoe meer pijn het hem doet. Hij kan niet zo intiem zijn met een partner, hij voelt minder empathie voor slachtoffers van verkrachting, hij is meer vatbaar voor depressies en angsten en hij zal eerder risico’s nemen met zijn seksuele gedrag.

In 2002 lobbyde de porno-industrie tegen de beperking van vrouwen die er minderjarig uitzagen. Het resultaat, bijna van de ene op de andere dag, was een litanie van sites die reclame maakten voor het feit dat de vrouwen nog jonger waren, met woorden als ‘papa’ of ‘Het is oké. Ze is mijn stiefdochter’.

De oplossing om dit te bestrijden, zei Dines, is een benadering van de volksgezondheid te volgen, vergelijkbaar met campagnes tegen drinken en rijden. Door iedereen te laten investeren in het welzijn van de volgende generatie en ze samen te brengen, kan de verkeerde informatie van de porno-industrie worden bestreden.

Culture Reframed wordt in de herfst gelanceerd en zal tieners en jonge tieners informeren over porno. Het gaat programma’s maken voor ouders, programma’s voor professionals en programma’s voor studenten.

Opvoeders, mentale professionals, gemeenschapsleiders, oudergroepen, advocaten, jeugdwerkers, therapeuten en activisten zullen allemaal bij het proces worden betrokken.

“We gaan dit pornomonster stuk voor stuk vastbinden”, zei ze. ‘En weet je waarom? Omdat onze kinderen meer waard zijn, is onze cultuur meer waard, zijn onze jongens meer waard en zijn onze meisjes meer waard.’