Echtgenoten die bang zijn om in de steek te worden gelaten, gaan eerder vals spelen

In Hollywood-verhaallijnen wordt een overspelige echtgenoot vaak afgeschilderd als een zelfverzekerd, zo niet hatelijk type, dat egoïstisch in zijn of haar eigen behoeften voorziet.

Maar in veel gevallen zijn de emoties en motivaties niet zo dramatisch duidelijk, en experts vertellen ons dat sommige echtgenoten vals spelen, gedeeltelijk vanwege onzekerheid.

In een onlangs vrijgegeven onderzoek bleek dat echtgenoten met onzekerheden die specifiek verband hielden met de verbintenis van hun eigen partner, meer kans hadden om zichzelf te bedriegen.

Bij het onderzoek waren meer dan 200 stellen betrokken, allemaal onlangs getrouwd. De groep werd uitgebreid ondervraagd over hun niveaus van seksuele activiteit, hun eigen tevredenheid in het huwelijk en hoe zij tegen ontrouw aankijken. Er werden ook persoonlijkheidstesten gedaan.

Florida State psycholoog V. Michelle Russell leidde het onderzoek, dat werd gepubliceerd in het Journal of Family Psychology.

“Echtgenoten met onzekerheden”

hadden meer kans om vals te spelen.”

Russell wijst op echtgenoten met tekenen van ‘angstige gehechtheden’. Deze kunnen een angst zijn om in de steek gelaten te worden of degenen die “aanhankelijk” bleken te zijn met hun echtgenoot.

Deze personen bleken meer kans te hebben om vals te spelen in vergelijking met echtgenoten die meer vertrouwen in hun partner hadden.

Russell beschreef een scenario waarin een zogenaamd aanhankelijke echtgenoot een reactie van zijn partner nodig heeft, en als dat niet gebeurt, is hij kwetsbaarder en zal hij waarschijnlijk op zoek gaan naar andere mogelijkheden.

“Individuen met een hoge hechtingsangst hebben de neiging om het gevoel te hebben dat hun behoefte aan intimiteit niet wordt vervuld in hun huidige relaties en gebruiken seks om aan hun onvervulde behoeften te voldoen,” zei Russell.

Bovendien ontdekte Russell dat dezelfde echtgenoten die deze behoeftigere huurovereenkomsten vertonen, ook vaker werden bedrogen.

Russell ziet het als bijna een self-fulfilling prophecy, waarbij een persoon zich zo kan fixeren op een waargenomen probleem dat hij in feite een omgeving creëert die het verwelkomt.