Het Museum of Bad Art biedt een leuke date-activiteit voor stellen met een gezond gevoel voor humor

De korte versie: Het Museum of Bad Art begon met het enthousiasme van één man voor ongelooflijk slechte schilderijen. Jerry Reilly verzamelde slechte kunst omdat hij dacht dat er iets interessants was aan het zien van de fouten van een kunstenaar op het doek. Hij ontdekte dat veel andere mensen zijn waardering voor zogenaamde slechte kunst deelden, en in 1994 begon hij zijn privécollectie te exposeren in een gratis galerie in New England. Tegenwoordig toont en viert het Museum of Bad Art onbegrepen kunstwerken in de kelder van een oude vaudeville-bioscoop. Het non-profit museum heeft meer dan 700 stukken verzameld en elk heeft een verhaal te vertellen. Sommige schilderijen werden gevonden op rommelmarkten of afvalcontainers, andere werden geschonken door kunstenaars of hun families. Stellen in Somerville, Massachusetts, kunnen het museum bezoeken om te lachen en een gesprek aan te knopen. De toegang is gratis voor iedereen, dus het is een betaalbare en leuke plek om een date te houden. Met meer dan 60.000 volgers op Facebook is het Museum of Bad Art een populaire lokale attractie geworden, die honderden koppels, families, vrienden en andere kunstliefhebbers in de omgeving trekt.

Begin jaren negentig behoedde een kunst- en antiekhandelaar in Boston ervoor dat een schilderij niet werd weggegooid omdat hij dacht dat de lijst iets waard zou kunnen zijn. Het schilderij was van een fronsende vrouw die in een bloemrijk veld onder een gele lucht liep. Het was enigszins verontrustend om naar te kijken. De kunsthandelaar toonde het later als grap aan zijn vriend Jerry Reilly.

Jerry vond het zo slecht dat het eigenlijk goed was, dus nam hij het schilderij en hing het boven zijn open haard op een plaats van ironische eer. De kunsthandelaar begon uit te kijken naar vreemd slechte kunstwerken om naar Jerry te sturen, die vrolijk de schilderijen aannam die niemand anders ooit zou willen hebben.

Het Museum of Bad Art heeft een missie om wonderbaarlijk slechte kunst te behouden en te vieren.

Toen Jerry naar een nieuw huis verhuisde, besloot hij ’s werelds beste slechte kunstwerken te laten zien tijdens een informeel housewarmingfeest in maart 1994. Hij en zijn vrienden schreven ironische beschrijvingen van de kunst en toonden de schilderijen in zijn kelder. Jerry nodigde ongeveer 50 mensen uit om naar zijn grappige galerievoorstelling te komen. Tegen het einde van de nacht hadden echter meer dan 200 mensen de ruimte bevolkt. Het nieuws had zich snel verspreid over deze unieke verzameling buitenbeentjesschilderijen en veel mensen hadden het zelf willen zien.

“De volgende ochtend zeiden we: we moeten hiermee doorgaan”, herinnert Louise Reilly Sacco, Jerry’s zus en een van de oprichters van het Museum of Bad Art zich. Sindsdien hebben ze Jerry’s collectie uit zijn kelder verplaatst naar de kelder van een ouderwetse bioscoop, het Somerville Theatre. Tegenwoordig toont deze unieke non-profitorganisatie de over het hoofd geziene amateurkunstwerken van de wereld.

In de afgelopen decennia heeft het Museum of Bad Art meer dan 700 stukken verzameld in zijn permanente collectie, en elk stuk is fantastisch slecht. Er is op de een of andere manier iets vreselijk misgegaan tijdens het maken van deze kunstwerken, maar het zijn de gebreken die ze zo interessant maken om te zien. Zulke bizarre fouten in oordeel of vaardigheid doen mensen vaak stilstaan en nadenken – of stoppen en lachen.

Vanaf het moment dat je de galerij binnenloopt, hoor je mensen samen rustig praten en lachen. Met zijn lage plafond en schaarse inrichting bevordert het Museum of Bad Art een ongedwongen sfeer waar koppels zich op hun gemak kunnen voelen om hun gedachten over ongewone kunstwerken te delen.

‘Je zult dingen hebben om over te praten en je kunt je gevoel voor humor laten zien,’ zei Louise. “Het is ook gewoon een goede gratis ding om te doen op een date.”

Je vindt de hoofdgalerij van het Museum of Bad Art in het Somerville Theatre in het hart van Davis Square, de typische ontmoetingsplek voor jongeren in de stad. Dit gebied is de perfecte plek om een date te houden, omdat je omringd bent door lokale pubs en restaurants. Je kunt beginnen met een bezoek aan het museum om jezelf iets te geven om over te praten, en dan naar een eetcafé lopen waar je je gesprek kunt voortzetten onder het genot van een drankje, diner en dessert.

U kunt tijdens uw bezoek ook een filmpje vangen. Als u een bioscoopkaartje koopt in het Somerville Theatre, krijgt u gratis toegang tot het Museum of Bad Art in de kelder ervan. Dat maakt het gemakkelijk om te genieten van een unieke diner-museum-film date.

Het Museum of Bad Art toont trots ongebruikelijke schilderijen die zo slecht zijn, misschien zijn ze goed?

Bezoekers moeten er rekening mee houden dat het kopen van een bioscoopkaartje niet de enige manier is om gratis toegang te krijgen tot het Museum Of Bad Art. Je kunt ook een gratis toegangskaart voor het museum aanvragen door een e-mail te sturen naar [email protected].

“We worden volledig gerund door vrijwilligers, en daardoor kunnen we het museum voor iedereen gratis houden,” zei Louise. “We zien veel studenten omdat we halverwege Tufts University en Harvard zijn.”

Het Museum of Bad Art begon toen iemand een voorliefde kreeg voor een afgedankt en enigszins verontrustend olieverfschilderij van een oude vrouw die in een veld dartelde. Jerry noemde het stuk “Lucy in the Field With Flowers” en toont het al tientallen jaren met trots. Het was zelfs de omslag voor MOBA’s eerste boek “The Museum of Bad Art: Art Too Bad to Be Ignored”.

“Lucy in the Field With Flowers” werd in 1993 van de prullenbak gered en was het eerste schilderij in de collectie van het Museum of Bad Art.

Op een dag nam een familie contact op met het museum om te zeggen dat de Lucy op het schilderij eigenlijk hun grootmoeder was. Het schilderij was gemaakt nadat ze was overleden en had toen ze stierf in het huis van hun bejaarde tante gehangen. Ze wisten niet wat er met het schilderij was gebeurd en waren blij te horen dat het bewaard was gebleven. Het Museum of Bad Art bood aan om deze sentimentele familieschat aan hen terug te geven, maar de familie zei dat ze blij waren het in de galerij te hebben hangen waar anderen het konden waarderen.

Het Museum of Bad Art haalt regelmatig kunst uit de vuilnisbak of op rommelmarkten, en aan die werken zijn ongetwijfeld verhalen verbonden, maar ze komen er niet altijd achter wie deze prachtige werken heeft gemaakt.

“We weten niet wie de meeste van onze stukken heeft gemaakt – of waarom – maar we vinden er vreugde in”, zei Louise.

John B. Gedraitis zei dat hij heel blij was om zijn portret van een man op het toilet te zien in het Museum of Bad Art.

Soms schenkt een kunstenaar of een familielid een slecht kunstwerk. Ze zijn meestal blij dat ze iets kunnen gebruiken dat niet helemaal volgens plan is verlopen. Het Museum of Bad Art maakt geen grappen over het werk van een kunstenaar. In plaats daarvan vestigen ze de aandacht op de zorg, vaardigheid of creativiteit die is gestoken in het maken van het schilderij.

John B. Gedraitis, die “Sunday on the Pot With George” schilderde, zei dat hij blij was zijn portret in het museum te zien hangen. “De schilderijen in de collectie zijn tevoorschijn gekomen uit vuilnisbakken en donkere hoeken waar ze helemaal vergeten zouden zijn ‘, zei hij in een Facebook-commentaar. “In plaats daarvan schitteren ze onder de schijnwerpers, worden ze gevierd om hun eigenzinnigheid en worden ze aanbeden door bijna iedereen die ze tegenkomt.”

“We zullen er een publiek voor vinden, we zullen het vieren en we zullen iets goeds maken van een mislukking,” zei Louise. “Dit zijn stukken waar we van houden omdat ze je aan het denken, afvragen en praten over de artiest zetten.”

Koppels kunnen naar Davis Square gaan om het Museum of Bad Art te zien en er een dag van te maken. De galerij zal niet lang duren om de 20 tot 25 schilderijen in de kelder van de bioscoop te bekijken, dus het is niet ongebruikelijk dat bezoekers een film bekijken of daarna gaan eten. Een bezoek aan het museum op een date is een geweldige manier om los te komen en een gesprek te beginnen over een aantal echt gekke schilderijen.

“Ik denk dat het een strategische zet is voor mensen die daten om hier te komen,” zei Louise. “Het laat die persoon weten dat je gevoel voor humor en een goede kennis van kunst hebt.”

De MOBA-collectie groeit altijd – de ruimte is te klein om elk kunstwerk dat naar de curatoren wordt gestuurd te tonen – dus je kunt altijd iets nieuws vinden om je over te verwonderen in deze bescheiden galerij.

“Degenen onder ons die kunst maken, worstelen ermee. MOBA herinnert ons eraan om het niet zo serieus te nemen.” – Peter S., een fan van het Museum of Bad Art

Soms organiseert het Museum of Bad Art speciale thema-evenementen of reizende kunstexposities om hun liefde voor slechte kunst met een breder publiek te delen. U kunt over deze gratis tentoonstellingen horen door u te abonneren op de MOBA e-mailnieuwsbrief. Leden krijgen gratis toegang tot alle speciale evenementen, een gemaild exemplaar van het felbegeerde MOBA-nieuws en het warme, donzige gevoel dat je krijgt als je een goed doel steunt.

Veel leden bezoeken het museum keer op keer en nemen vrienden, familieleden en dates mee om de ervaring te delen. Hun loyaliteit en mecenaat houden de deuren van het museum open. Het Museum of Bad Art onderhoudt een hechte relatie met zijn leden en staat altijd open voor hun suggesties voor de toekomst van slechte kunst.

Zoals Linda C. op de Facebook-pagina van het museum zei: “Degenen onder ons die MOBA al jaren volgen (in mijn geval obsessief) zijn de voortreffelijk verfijnde smaak en het oordeel van de hoofdconservator bij hun aankopen gaan begrijpen.”

Het Museum of Bad Art biedt een leuke en rustige omgeving voor daters die een voorliefde hebben voor vreemde en onbegrepen dingen. Toen Jerry bijna dertig jaar geleden voor het eerst “Lucy in het veld met bloemen” liet zien, had hij geen idee dat het zo’n opschudding zou veroorzaken in de gemeenschap. Hij vond het gewoon een grappig en raadselachtig gespreksonderwerp.

Een bezoek aan het Museum of Bad Art kan een eye-opening ervaring zijn.

Tegenwoordig wordt het Museum of Bad Art gerund door Louise Reilly Sacco en Michael Frank, de hoofdconservator. Hun non-profitorganisatie belicht onorthodoxe kunstwerken die mensen iets geven om over te praten terwijl ze door de galerij slenteren. De schilderijen inspireren nieuwsgierigheid, conversatie en humor, en het Museum of Bad Art vraagt niets om ze te bekijken.

Stellen kunnen vol verwondering staren naar tientallen interessante stukken en de rest van de avond doorbrengen met discussiëren over wat kunst goed of slecht maakt.

Het Museum Of Bad Art maakt kunst toegankelijker voor iedereen omdat je niet veel artistieke kennis hoeft te hebben om te zien waar deze schilderijen mis zijn gegaan.

“Het is in geen enkel opzicht beeldende kunst,” erkende Louise, “maar ze zijn waardevol en gekoesterd door iemand, en nu waarderen en koesteren we ze.”