Het onbegrepen leven van een queer vrouw

Ik identificeer me als queer en geniet er echt van om met vrouwen om te gaan. Ik ben seksueel met vrouwen omgegaan en heb met een paar van hen gedate, maar ik heb altijd moeite gehad met het idee dat ik “lees” als hetero.

Verschillende van mijn goede vriendinnen hebben soortgelijke gevoelens als mij geuit.

Andere stukken over deze kwestie zijn bifobie (of de discriminatie van biseksuelen) en wat ik zou bestempelen als polyfobie (of de angst voor poly/open relaties).

Ik heb het moeilijk gehad om met vrouwen te daten

Er zijn verschillende problemen die het daten met vrouwen ingewikkeld maken, waaronder dingen als ik zie er niet ‘gay genoeg’ uit, voel me ook aangetrokken tot mannen en heb al een bestaande partner.

Het is moeilijk om al deze zaken van elkaar te scheiden, maar ik wil me concentreren op dit idee om de rol te spelen om vrouwen aan te trekken.

De meeste wijze adviezen raden aan dat je jezelf niet verandert om een idee te krijgen van hoe je eruit zou moeten zien om partners aan te trekken. Voor mij weet ik dat ik mijn lange haar niet wil knippen om eruit te zien als een queer vrouw.

Dat gezegd hebbende

Soms wil ik wanhopig duidelijk maken dat ik queer ben.

Het is waardevol om de kwaliteiten te belichamen van het soort mensen tot wie je je aangetrokken en aangetrokken voelt.

Het is een vorm van zelfontdekking en zelfliefde om te zeggen: “Wauw, die persoon is zo onbevreesd (of gemotiveerd of extravert of gevoelig). Als ik zelf onbevreesder probeer te zijn, zal ik me nog meer aangetrokken voelen tot mezelf. Ik zal nog meer van mezelf houden.”

Wat meer is, is dat je vaak in je leven trekt wat je daar naar buiten brengt, dus het belichamen van die kwaliteiten waar je verliefd op bent, kan zo’n persoon heel goed aantrekken.

Soms wil ik tegen de wereld schreeuwen dat ik queer ben.

Toch zou ik willen dat ik een gemeenschappelijk identificatiemiddel kon dragen om te zeggen: “Hé daar! Ja, jij! Vrouwen van de wereld! Ik ben geïnteresseerd!”

Ik denk dat dat is waar dat hele praten in het spel komt en mensen expliciet laat weten dat ik van ze houd. Het probleem waarmee ik te maken heb, is dat het de subtiele uitnodigingen voor gamedating wegneemt.

Als het gaat om daten met mannen, ben ik er over het algemeen van overtuigd dat mannen waarin ik geïnteresseerd ben, geïnteresseerd zijn in vrouwen in het algemeen.

Ik kan gemakkelijk de flirterige, non-verbale heen-en-weer-spelletjes spelen totdat de dingen warm genoeg zijn om te beginnen met uitnodigende aanraking – handen, ruggen, armen aanraken en dan kussen.

Voordat je het weet, hebben jullie geen van beiden echt gezegd iets. Jullie weten allebei gewoon hoe goed je met elkaar omgaat.

Als ik mezelf expliciet moet adverteren als zowel vreemd als tot iemand aangetrokken (Hallo! Ik ben Katie en ik vind je heel schattig. Wil je een keer iets drinken?), voel ik me kwetsbaarder en geïntimideerd.

Het voelt veel riskanter dan dat subtiele, non-verbale spel.

Aan de ene kant neemt het praten over aantrekkingskracht alle denkspelletjes weg (Heeft ze naar mij gekeken? Lachte ze naar mij of met mij? Vindt ze mij ook schattig?) en maakt het alles duidelijker.

Het voelt volwassener of zo, en als er afwijzing is, is het duidelijk afwijzing.

Daten is soms moeilijk. Het vereist groei en zelfonthulling en nodigt uit tot afwijzing en pijn.

Ik denk dat mijn enige advies aan mezelf en anderen is, verander jezelf niet om te passen in een vorm van wat je denkt dat je zou moeten zijn.

Belichaam de waarden waarnaar u wilt leven en de kenmerken die u prikkelen en charmeren. Wees je eigen beste vriend en laat de rest op zijn plaats vallen.