Ik heb mijn scheiding overleefd – en jij ook!

Hier ben ik: 52 jaar jong en op een plaats waarvan ik dacht dat ik ze lang geleden had achtergelaten – om nooit meer terug te komen. Ik noem dit liefdevol mydyslectische datingstadium, aangezien de laatste keer dat ik vrijgezel was in 1985 was en ik 25 was.

Ik weet niet zeker hoe ik in dit vreemde land terecht ben gekomen. Ik pakte mijn koffers, kocht een enkeltje (dat dacht ik tenminste) naar het paradijs, deed mijn gordel om en vertrok op reis, om op een andere bestemming aan te komen vanwege onvermijdelijk slecht weer.

Naarmate de turbulentie heviger werd, werd mijn ademhaling gecompromitteerd. Ik wist dat ik eerst mijn zuurstofmasker moest opzetten, omdat ik degenen van wie ik hou niet kon helpen, tenzij ik mezelf eerst voorbereidde.

Praten over een noodlanding zonder reddingsvesten!

Ik bevond me op een verlaten strand. Het puin van wat mijn leven was, lag overal om me heen. Ik besefte dat ik bloedde, maar er was geen tijd om mijn wonden te verzorgen, omdat er andere, meer kwetsbare slachtoffers aan mijn voeten lagen. De stoel waar mijn copiloot ooit zat was nu leeg.

We werden niet in de steek gelaten, maar toen het vliegtuig de grond raakte, was hij naar een afgelegen eiland gekatapulteerd. Er was geen handmatige overlevingsinzicht om ons beiden te begeleiden. De enige zekerheid was dat we allemaal onze weg terug moesten vinden naar een nieuwe realiteit.

Na een tijdje begon ik me af te vragen of ik iets meer had kunnen doen om te voorkomen dat het vliegtuig neerstortte. Wat nog belangrijker is, zou ik misschien een manier kunnen bedenken om de motoren te repareren die ons hadden gefaald?

Hope dook op uit het puin. Misschien is er ergens een reddingsvlot dat kan redden?

Dagen werden weken.

Ik ontdekte dat er zoveel overlevingsvaardigheden waren die ik miste, maar waarom? Ik had acht jaar alleen gewoond toen ik mijn man ontmoette en het voor elkaar kreeg om met gemak voor al mijn persoonlijke behoeften en verantwoordelijkheden te zorgen.

Wanneer had ik mijn onafhankelijkheid opgegeven? Waarom heb ik dat gevoel van eigenwaarde roekeloos opgegeven en zo afhankelijk geworden van iemand anders?

Nu, op een plek zonder duidelijke grenzen om mij te definiëren, werd ik geconfronteerd met de cruciale vraag “Wie ben ik?”

Ik was zo lang moeder en vrouw. Ik kon de vrouw niet herkennen die nu alleen op die zanderige kustlijn stond. Ik kon dat gevoel van veiligheid niet vinden toen het zand onder mijn voeten wegspoelde en het tij naar buiten rolde.

Ik begon de aard van het land te begrijpen en de elementen te begrijpen die me uitdaagden, maar ik kon me niet gemakkelijk aanpassen. Ik moest mijn vaardigheden aanscherpen en niet alleen mijn eigen gevoel van onzekerheid overwinnen, maar ook mijn toekomst en al zijn complicaties toen die aan de waterkant naderde.

Onze kinderen hadden veiligheid en hoop nodig. Ze moesten het gevoel hebben dat wat er ook gebeurde, we er allebei aan zouden werken om ze op een veilige plek thuis te krijgen.

Het landschap zal anders zijn dan ze zich herinneren, maar de liefde die we deelden, zal er altijd zijn om hen te beschermen, ook al twijfelen ze op dit moment.

Tegelijkertijd was het belangrijk om thema’s te communiceren dat niet alle relaties mislukken. Wanhoop niet.

Nadat ze op het eiland waren gestrand voor wat leek op een eeuwigheid, kalmeerde de lucht en verdwenen de wolken, waardoor een uitweg werd onthuld toen het reddingsteam in zicht kwam.

Als gezin hadden we de storm overleefd. Er waren littekens, maar die zouden hopelijk met de tijd vervagen.

Daar was ik. Eindelijk thuis.

“Het leven gaat over de

reis die je maakt.”

Wat nu?

Ik leerde voor mijn kinderen te zorgen en mijn huis te runnen zonder de dagelijkse hulp van een partner. Ik was tuinman, schilder, monteur, elektricien, loodgieter en accountant geworden.

Ik was mezelf aan het graven uit vele verschillende stapels van het leven, en ook uit anderhalve meter sneeuw na een storm. Ik was sterker dan ik voor mogelijk had gehouden en trots op waar ik was geland – op eigen benen.

Maar net als vele anderen alleen zonder partner, voelden mijn voeten nu koud aan. Ik realiseerde me dat ik de warmte van een andere persoon in mijn leven miste, een partner met wie ik de hand kon vasthouden en hopelijk door het leven kon lopen.

Ik had een nieuwe wereld voor mezelf gecreëerd die vol was, en als ik die met de juiste persoon zou delen, zou ik weten dat ik thuis was.

De angst dat we nooit meer iemand zullen ontmoeten, komt veel voor bij veel mannen en vrouwen die uit langdurige relaties komen. Nu mijn familie was gesetteld, koos ik ervoor om mijn dilemma te overwinnen over hoe ik weer kon gaan daten.

Het openstaan voor mijn verlangen om een nieuw persoon in mijn leven te verwelkomen, kwam langzaam maar natuurlijk met de tijd.

Gevoed door mijn passie voor netwerken en een verbinder zijn, besloot Idecided om de wereld opnieuw te betreden als een alleenstaande vrouw, en omarmde ik elke interactie en verbinding die ik dagelijks maakte.

Ik geloof dat je nooit weet waar we iemand kunnen ontmoeten, dus waarom zou je er niet altijd klaar voor zijn? Ik zette mijn beste foodforward elke dag als ik mijn huis verliet.

Ik ging leven in de positieve energie die ik voelde. De herinnering aan het feit dat ik op dat verlaten eiland was, nog steeds fris in mijn geest, was een dagelijkse herinnering om te glimlachen en te genieten van het moment van nu.

Om vooruit te komen en uiteindelijk weer een koppel te worden, moeten we de eerste date, de eerste kus en uiteindelijk het eerste intieme moment onder ogen zien waarop we ons authentieke zelf tot in onze naakte kern aan iemand nieuw onthulden.

Ik ontdekte dat ik scherpe instincten had en als ik ze volgde, wist ik uiteindelijk altijd het juiste pad. Ik zou altijd eindigen waar en met wie ik zou moeten zijn.

Er zijn een paar bochten in de weg geweest, waarschuwingsborden die ik koos om te negeren. Dus, als een kind, moest ik leren van mijn fouten gemaakt door slecht oordeel.

De belangrijkste les die ik heb ontdekt, is dat het niet gaat om het vinden van Mr.Right. Het gaat erom dat ik me goed voel over mezelf als ik met iemand anders ben.

Er zijn jaren verstreken sinds die eerste noodlanding.

Ik besef dat er geen haastige tijd is. Er is een proces in het leven na een scheiding en we kunnen geen enkele fase overslaan.

We kiezen ons eigen tempo met de nadruk op verschillende elementen van onze transformatie, maar het lijdt geen twijfel dat ieder van ons een stap voorwaarts zal zetten in een nieuwe realiteit.

Uiteindelijk zal er een gevoel van empowerment zijn dat alleen kan worden verkregen door de uitdagingen van het leven het hoofd te bieden.

Alleen dan kunnen we aan een nieuw vliegplan beginnen en hopelijk zijn we deze keer beter uitgerust om door de verschillende stormsystemen te navigeren.

Als we eenmaal leren solo te vliegen, is co-piloot een makkie en kunnen we dan met gratie en een duidelijk zicht naar onze eindbestemming de blauwe lucht in vliegen.

Mijn reis van “365 dagen om liefde te vinden” is mijn geschenk aan andere mensen die weer alleen vliegen en die zich misschien verloren voelen in hun nieuwe wereld.

Ik hoop dat het delen van mijn verhalen en persoonlijke inzichten van het afgelopen jaar kracht en inspiratie zal geven aan degenen die het nest moeten verlaten en dat ze troost zullen vinden in de wetenschap dat de wind onder hun vleugels zal zijn als ze klaar zijn om te stijgen.

Het leven draait niet om je eindbestemming, maar om de reis die je samen maakt.