Waarom eerlijkheid altijd het beste beleid is bij het daten

Er is een oud gezegde dat mensen vaak zeggen als ze heen en weer worden geslingerd tussen het vertellen van leugentjes om bestwil die leiden tot stapels onzin.

Het is een uitdrukking die de hele tijd wordt gebruikt in films, tv-shows en andere vormen van media die ik erg leerzaam vind omdat ze ervoor zorgen dat ik boeken wil lezen.

Het is de zin:

Mensen zijn bang voor online dating omdat ze bang zijn dat ze geen eerlijke man zullen krijgen.

Daten is als vissen met verschillende soorten vis – waarvan sommige niet weten hoe ze op de juiste manier moeten zwemmen en anderen nooit in het aas zullen bijten.

Het punt van daten is om iets nieuws te proberen, iemand nieuw te ontmoeten en te kijken of je het juiste soort aas hebt voor die bepaalde vis.

Terwijl ik mijn haak bungel in de uitgestrekte uithoeken van het World Wide Web, kom ik een jonge jongen tegen die ik nog nooit eerder heb gezien. Meestal worden gezichten op deze site zo vertrouwd dat je kunt zien hoeveel ze ouder zijn geworden als ze nieuwe foto’s uploaden.

De nieuwe foto trekt meteen mijn goede oog, want de glimlach flitst verblindend parelwit naar mij in plaats van naar andere lichaamsdelen. Ik klik gretig in het profiel en kijk naar een vergroot beeld van dit nieuwe potentieel.

Hij is lang en staat rechtop als een pijl. Deze mokka-bruine geest toont zijn fotogenieke talent door tegen een muur te leunen, de elleboog lichtjes in evenwicht, zodat zijn wang op zijn hand rust.

De verblindende parelwitte tinten trekken me bij nader inzien nog dieper naar binnen omdat ze worden benadrukt door de glimlach. Zijn glimlach is zo vriendelijk dat stenen over hem heen zouden kruipen.

De ogen complimenteren de glimlach. Ze zijn erg open en gemakkelijk te zien. De foto is heel duidelijk – iets dat zeldzaam is op deze datingsite.

Hij is een erudiete grammaticus, zoals blijkt uit de spelling en grammatica die hij aan de dag legt wanneer hij schrijft over zijn verschillende interesses en gedachten.

Hij is een kattenverzamelaar en daarom wil ik meteen met hem trouwen. Hij leest graag elk genre, en hij heeft zelfs een link naar zijn Goodreads-profiel.

Aangezien hij een Goodreads-profiel heeft, beloof ik deze ebbenhouten godheid te stalken.

Wat me echter opvalt, is dat alle basisdetails ontbreken, hoewel de beschrijvende tekst dat goedmaakt. De lengte, het gewicht, de relatiestatus en de haarkleur zijn allemaal blanco.

De enige velden die worden ingevuld zijn de hiv-status en de rook- en drinkmomenten – hij is een nee op beide. Terwijl ik naar zijn stimulerende foto staar, hoor ik engelen beginnen te zingen wanneer er een melding verschijnt dat hij MIJN profiel heeft bekeken.

Terwijl ik sta te gapen, verschijnt er een paar minuten later nog een melding en ik realiseer me dat ik de afgelopen minuten in de hemel ben geweest.

Ik open het met trillende klikken.

“Hallo! Mijn naam is Alex. Ik moet gewoon zeggen dat je schattig bent.”

Dit spel is niet nieuw voor mij, dus ik grijns voordat ik de kans krijg om de volgende regel te lezen.

“Ik realiseer me dat ik je niet zal overtuigen door die zin hierboven, gezien je profiel, dus ik wil me formeel voorstellen. Ik wilde je alleen iets vertellen dat je misschien niet weet.”

De waarneming zorgt ervoor dat mijn vingers zo snel vliegen dat ze weerpatronen aanwakkeren.

Tientallen berichten die zouden kunnen wedijveren met de wetgeving in het Witte Huis leiden ons naar een onstuimige nacht.

We zitten in een bloeiend restaurant waar ik nog nooit ben geweest, onze gluurders op elkaar gefixeerd alsof we zijn geboren om elkaar aan te staren tussen de sprankelende gesprekken en onstuimige gelach.

We eten en praten en benadrukken onze goede tijd met stromen van gevoelens en gedachten. Als het eten voorbij is, kan ik niet geloven dat hij vrijgezel is, dus ik vraag hem of hij dat is.

“Ben ik vrijgezel? Oh god, nee. Ik ben niet vrijgezel.”

Onmiddellijk voel ik mezelf blancheren als mijn hersenen stotteren als antwoord. Mijn mond is nog niet eens aan het stotteren.

“Je zou moeten krijgen wat”

je wilt met eerlijkheid.”

“Ik ben niet vrijgezel. Ik heb een open relatie met een man.”

Ik geloof er helemaal niet in en geloof dat ze meer problemen opleveren dan iemand opmerkt. Ik vertel hem dit, maar hij verzekert me dat het nu de norm is.

‘Ik begrijp gewoon niet hoe je vriendje het goed zou vinden als ik hier ben,’ sputter ik.

Hij glimlacht, heel kalm, helemaal niet onder de indruk van mijn moraal.

“Nou, Robert. We hebben allemaal andere gevoelens en gedachten. Hij en ik hebben andere ideeën over een relatie dan jij. Ik dacht dat je daar best goed in zou zijn. Ik dacht dat je iemand zou zijn die we zouden kunnen delen. “

Ik schud zo hard mijn hoofd dat de wind gaat liggen. Zijn gedrag is veranderd in een bittere stoofpot. Nu zie ik de ring aan zijn vinger. Hij is getrouwd.

“Nee. Zelfs als je elkaar vertelt wat je aan het doen bent, en ik weet niet eens of je dat doet, is dat vals spelen. Dat is niets openlijks. Je gaat achter gesloten deuren om iets te krijgen dat je wilt krijgen. Je moet het met openheid en eerlijkheid krijgen.”

Hij schudt zijn hoofd, glimlacht en klopt op mijn hand alsof ik een uitzinnig kind ben. ‘Je begrijpt het gewoon niet. Het is oké.’

Kort daarna ziet hij me terug naar mijn appartement en vertrekt dan terwijl hij me een knuffel geeft. Met zijn stem vol oprechtheid roept hij uit dat hij het naar zijn zin heeft gehad. Ik moet toegeven dat ik dat ook deed.

Een paar dagen later zit ik in een coffeeshop voor homo’s een nieuwsartikel te schrijven als ik iemand tegenover me voel komen zitten. Ik kijk op en Alex is daar.

Een werknemer ontruimt Alex’ plaats en ze praten. Omdat ik dichtbij ben, staar ik naar de bijpassende ringen aan hun vingers. Plots struikelt de arbeider en komt er al snel koffie op me af.

Alex’ man komt snel langs en dweilt de rommel op. Hij is net zo vriendelijk als Alex, met een diepdonkere huid en zeer zachte handen. Zijn glimlach is aanstekelijk.

“Oh god. Het spijt me zo, lieverd. Alles goed met je?” vraagt hij terwijl hij de lekkage opruimt. Hij is een lieverd – hij verdient beter.

‘Ja. Ik ben in orde. Nou, eigenlijk denk ik dat er een paar op deze tafel zijn gekomen. Kun je het eraf vegen?’

“Natuurlijk, suiker!” hij gutst. “Ik ben zo terug, oké?” Terwijl hij servetten gaat halen, typ ik snel een tekst op mijn telefoon op tafel.

Hij keert gebloeid terug en verontschuldigt zich oprecht dat hij mijn schrijven heeft onderbroken. Hij is echt een lieverd.

‘Hier,’ zeg ik en ik wijs naar de linkerkant van mijn telefoon. Hij begint af te vegen en leest dan het bericht dat ik heb getypt: ‘Alex ging gisteravond met mij uit en anderen.’

Ik vertrek binnenkort. Als ik opsta om te vertrekken, zegt een betraande stem “Dank je.” Ik weet niet goed hoe ik moet zeggen dat je welkom bent.